Na lang twijfelen heb ik me enkele maanden geleden dan toch ingeschreven voor de Iron Man te Vichy.
Met een pas geboren zoontje van 7 weken oud was dit natuurlijk niet zo een evident avontuur. Mijn hoofddoel dit jaar was eigenlijk om in april de marathon van Antwerpen onder de 3 uur te lopen. Maar nadien was de honger nog niet gestild en bleef de Iron Man door mijn gedachten dwalen.
Na 2 maanden goed getraind te hebben, dan toch klaar gestoomd geraakt voor deze trip.
Met overvolle auto en de 2 jongsten op de achterbank arriveerden we finaal in het prachtige Vichy op het typisch Frans ingerichte, charmante appartementje, waar we warm door de host werden onthaald.
Vrijdagavond was reeds een pastaparty voorzien voor alle atleten, waar heel het gezin van kon meegenieten.
Zaterdag kon ik na de registratie mijn materiaal al afgeven en viel er toch een druk van mijn schouders. De voorbereiding qua voeding en materiaal brengt toch de nodige stress met zich mee, maar de vrijwilligers daar waren heel behulpzaam en alles was bijzonder goed georganiseerd.
Daar de start al om 6h30 voorzien was, ging mijn wekker om 4h00. Een portie havermout met banaan en een stapel witte boterhammen met choco en confituur binnen spelen was de eerste uitdaging van de dag. Nog meer dan het lopen is dit eigenlijk mijn beste discipline 😄.
Tante Té en vrouwlief maakten ook de kindjes vertrekkens klaar zodat we om half 6 aankwamen. Van zenuwen was er geen sprake meer, vooral zin om van start te gaan!
Per 6 atleten mochten we om de 10 seconden het water in duiken. Om samen met een 1500 atleten dit ochtendgebeuren, met de opkomende zon over het water, te delen was toch één van de mooiste momenten van de wedstrijd.
Het was van het begin af aan echt genieten met een zon die alsmaar meer opkwam. Na een paar honderd meter gezwommen te hebben had ik iemand te pakken met een aangenaam zwemtempo. Deze atleet heb ik dan ook tot vervelens toe blijven volgen voor het eerste onderdeel.
Eenmaal uit het water zag ik mij zus met mijn zoon Elliot op de schouders ook het beste van zichzelf geven. Dit gaf een enorme boost en de zin om er een lap op te geven werd enkel groter.
Eten, drinken en HF binnen de zone behouden, het was er door Opitimize coach Bart Schrooyen op voorhand stevig in gedramd. Zeker tijdens de eerste beklimmingen was dit een zware opdracht omdat de goesting er wel was om op de trappers te gaan staan. Achteraf gezien was het een goed idee om dit niet te doen, aangezien het toch af en toe stevig bergop ging. Ook met een steeds stijgende temperatuur moest ik voldoende water blijven innemen en was ik dus genoodzaakt om enkele keren een sanitaire pauze in te lassen.
Het fietsen verliep voorspoedig en met een mooi gemiddelde heb ik ook dit gedeelte vlot verteerd.
Bij de 2e wissel stonden Amber en Maïté met de kindjes klaar om mij aan te moedigen. Na een boterham en banaan te hebben gegeten begon ik aan het laatste onderdeel. De moraal zat goed en ik voelde mij fit genoeg om nog een sterke marathon te lopen. Ik dacht toen in mezelf: dat komt hier wel goed. De eerste ronde liep gesmeerd, met een gemiddeld tempo van 4min26. Ondertussen was de temperatuur tot 34 graden gestegen en op het loopparcours kwamen meer en meer atleten.
Jammer genoeg ook veel atleten die zich verplicht zagen te wandelen waardoor ik bij een inhaal manoeuvre tijdens de 2e ronde op een andere atleet met hetzelfde idee botste en hierdoor goed ten val kwam op mijn rechterheup. Toch stond ik meteen weer recht maar ik voelde dat deze marathon niet meer zo vlot ging gaan als gehoopt door de pijn.
Hierdoor daalde het tempo en ook de moraal. Maar opgeven zat er zeker niet in, en met de woorden van ons Maïté “nog 2 keer de Ladiesrun!” ging ik de laatste 10km in. En zo geschiedde, na 10h49 werd ik met tranen in de ogen een IRON MAN!
Het klinkt cliché, maar de eindmeet halen in het prachtige Vichy heb ik vooral te danken aan mijn Iron Woman Amber. Ook tante Té, merci voor deze fabeltrip!
Daarnaast ook nog een dikke merci aan Kinoptima , Fase Fietsen en Optimize voor de begeleiding. Alsook aan mede Iron Man Max en de vrienden van de Lukes en Hamburg voor de vele trainingsuren. Nu rest enkel de vraag: what’s next?
Lukebiker Triatlon Team 
Geef een reactie