Gravelines 2018

1 juli, een dag die al enkele maanden met stip in mijn agenda stond aangeduid. Na maanden van intensief trainen was het eindelijk zover : mijn eerste volledige triatlon. Aangezien de start al om 7u is dient er vroeg opgestaan te worden. Een stapel boterhammen met confituur vormen door het vroege uur en de nodige zenuwen de eerste uitdaging van de dag. Om niets aan het toeval over te laten heb ik de dagen voordien een strak tijdsschema gemaakt. Opstaan, eten, aankleden, kinderen wekken, auto in en weg naar de start. Ondanks het vroege uur is hier al heel wat volk op de been. Op zaterdag was ik hier al eens de wisselzone komen verkennen en mijn startnummer komen afhalen en het mag gezegd zijn, allemaal vriendelijke en hulpvaardige mensen daar. Misschien zat de winst van Frankrijk tegen Argentinië eerder die dag er ook wel voor iets tussen. Met een parkeerplaats vlak naast de wisselzone is het inchecken van mijn fiets en ander materiaal snel geregeld. En de zenuwen? Die zijn raar genoeg verdwenen, omdat er geen weg meer terug is of omdat het na maanden voorbereiding eindelijk zo ver is…

Tijd om mijn wetsuit aan te trekken en stilletjes aan naar de start te gaan, een laatste knuffel aan vrouw en kinderen en samen met nog 200 andere atleten duiken we het water in voor wat een warme en lange dag belooft te worden. Net als elke start zijn ook hier de eerste meters een wirwar van zwemmers die elk op zoek zijn naar de voor hen ideale positie. En dan….zwemmen maar! Een dik uur lang in mooi helder water waar je de bodem goed kan zien en waar je af en toe zelfs een vis ziet zwemmen.

In de wisselzone aangekomen gaat het er wel rustiger aan toe dan tijdens de wedstrijden over een kortere afstand waar ik al aan deelnam. Veel atleten nemen rustig de tijd om zich om te kleden en iets te eten en te drinken. Ondertussen staat de zon al iets hoger en word het al aardig warm. Tijd voor het volgende onderdeel, het fietsen. 180 km verdeeld over 4 toeren door een mooi en biljartvlak landschap of dat dacht ik toch want na dik 20km begint het zowaar omhoog te gaan! Een korte maar pittige klim dient zich aan! Gelukkig komt hierna een mooie afdaling en zit de wind lekker in de rug. Eten drinken eten drinken eten drinken……dat is zowat mijn belangrijkste bezigheid tijdens het fietsen. Genoeg eten en drinken, het werd er door coach Ben de Wolf stevig in gedramd! Het fietsen verloopt voorspoedig en ondanks een sanitaire stop en het aanvullen van de drinkvoorraad , slaag ik er in een mooi gemiddelde aan te houden.

Ondanks het op voorhand insmeren tegen de zon voelt mijn nek al stevig verbrand aan. Gelukkig vind ik in de wisselzone een medewerkster met zonnecrème die mijn nek even wil insmeren, nog even naar het toilet en zo kom je aan een wissel van meer dan 5 minuten. Zelfs voor mij is dit toch wat aan de lange kant…

En nu als afsluiter nog even die marathon, de eerste honderden meters probeer ik nog het vooropgestelde tempo van ongeveer 12km/u aan te houden maar al snel wordt duidelijk dat dat te hoog gegrepen is. De hitte, de reeds geleverde inspanning,… Over naar plan B dan maar …. tempo laten zakken en proberen te blijven lopen. Traag lopen is nog altijd een stuk sneller dan wandelen, een tip van collega Kris! Met de nodige aanmoedigingen van de meegereisde supporters,

een boel gelletjes, liters water en onnoemelijk veel zweet vorderen de kilometers gestaag onder mijn voeten door. Stilaan komt het besef dat dat hier wel eens zou kunnen lukken! Ondertussen krijg ik via mijn vader ook wat meer info over mijn positie in de wedstrijd, een top 10 plaats in mijn leeftijds groep zit er in! Niet geheel overtuigd van de juistheid van deze informatie, de mens staat tenslotte ook al heel de middag in de zon, probeer ik de laatste kilometers mijn tempo wat op te drijven. Wanneer deze info ook door andere supporters wordt bevestigd besluit ik nog even alles te geven. Weg pijn en vermoeidheid! Nog maar 1 ding voor ogen en dat is die finishlijn halen…