Op vrijdag 25 juli vertrekken we met 9 enthousiaste Lukebikers naar Westouter voor een fiets 3-daagse in het mooie Heuvelland. We verblijven in vakantiewoning ’t buitengoedje en dat blijkt echt wel de moeite.

Vrijdag doen we de “hellingenroute”, dus een rit van 111 km met 1210 hm. Er zijn volgens de toeristische dienst 40 klimmen in totaal maar de belangrijkste zijn de Kemmelberg, Katsberg, Mont Noir, Schomminkel + Banenberg en de Monteberg. Na 53 km zijn we gestopt in Nieuwkerke voor een welverdiende lunch en na de rit konden we in onze vakantiewoning gebruik maken van de hottub en genieten van een heerlijke bbq. In de loop van de avond sluiten er nog 6 mensen aan zodat we in totaal met 15 zijn.

Zaterdag doen we een rit van 153 km met 880 hm, geïnspireerd op de Gent-Wevelgem cyclo. Na ons ontbijt rijden we richting de Moeren om het gevoel te ervaren van de wind die in de koers vaak tot waaiers leidt. De wind blaast effectief vrij hard maar voornamelijk in de rug waardoor het bij ons allemaal braaf samen blijft. Na onze lunch in Watou gaat het terug omhoog en komen we terug in de heuvelzone. Via de Mont Noir komen we terug op de Kemmelberg maar nu beklimmen we hem langs de andere kant. Na deze passage trekken we nog naar Ploegsteert om de 3 plugstreets te ervaren. Ik dacht altijd dat dit gravel was maar eigenlijk is het eerder slechte beton met veel scheuren en gaten. De meningen waren verdeeld en net op de laatste strook kreeg iemand ook nog een onvermijdelijke platte band.

Zondag rijden we rustig uit want er staan 146 km op het programma maar slechts 390 hm. We trekken via de Ijzer richting Nieuwpoort en dan even langs de dijk van Westende. Na de lunch in Koekelare gaan we nog even het oorlogsverleden opzoeken: Vladslo, Tyne Cot, Zonnebeke, …

Een geslaagd weekend met leuke ambiance, meestal goed weer, de nodige fietskilometers en lekker eten en drinken. Op naar volgend jaar.

Door Kris kregen we de kans om eens een initiatie te doen op de wielerpiste. Op 1 december trokken we dus met een hoop enthousiaste Lukebikers naar de wielerpiste van sport Vlaanderen in Gent. We moesten onze helm en pedalen meenemen want je moet de piste op met een speciale pistefiets. Dat ding heeft geen remmen en geen versnellingen maar wel een vaste pion. Je kan dus ook je benen niet stilhouden want anders begint die fiets te springen, heel onwenning dus om mee te rijden. Na een kleine inspectie moeten we toch even slikken want die piste is toch verdomd steil.

Na een korte uitleg door onze begeleider mochten we dan de piste op. In het begin is het wat ronddraaien op de blauwe boord en je kan het je niet voorstellen dat je effectief boven in de baan gaat rijden. Na een paar ronden groeit het vertrouwen echter wel en durf je al eens in de rechte stukken wat hoger op de baan te rijden en merk je wel dat die fiets goed zijn grip kan houden in de bochten. Na ongeveer 20 minuten rijden we met zijn allen vlot boven de blauwe lijn en durf je in de bochten tot tegen de reling te rijden. Je moet wel voldoende snelheid houden want anders dwingt de zwaartekracht je onvermijdelijk om naar beneden te sturen. Het allerleukste is om helemaal bovenaan te rijden in de bocht en dan erna te duiken naar beneden, dan heb je echt super veel snelheid. Je moet natuurlijk ook wel hard werken om telkens tot boven in de baan te gaan rijden.

Na een uur was het wel voldoende want die rondjes rijden was toch best pittig. Maar wel een superleuke ervaring om eens te mogen meemaken.

Begin maart komt het Overlegcomité met alle regeringen van ons land opnieuw samen omtrent de openingsrit van de Lukebikers. De hoop is om dan naar code geel te gaan, met nog meer versoepelingen. In dat geval zou de coronapas niet langer nodig zijn tijdens de après. Ook de mondmaskerplicht tijdens het vrij stuk in Ossendrecht zou dan worden bekeken.

Eindelijk gaat het er van komen! Nog eens een ouderwetse Openingsrit met daarna een volledig wegseizoen in normale omstandigheden met alles erop en eraan. Wie zich nog mooi wil maken voor de ploegfoto, legt bij deze best al een afspraak vast bij de kapper. Vóór onze rit van ca. 60km zal er immers een prachtige ploegfoto worden getrokken op het Heicrossplein. Het zou fijn zijn dat iedereen dan aanwezig is in perfecte Lukebikerkledij. Kwestie van ons portret wat op te vrolijken, zijn de partners en kinderen ook meer dan welkom om 9u.

Na het officiële gedeelte vertrekken we langs de fiets-o-strade naar de verbindingsweg voor een rustige rit van ca. 60km over de Vossenweg, door de polders naar ons vrij stuk in Ossendrecht. Na deze finale rijden we op een gezapig tempo Heide binnen en zijn we vanaf 11u30 weer welkom voor een gezellige après bij bistro Monida.

Zoals elk jaar wil iedereen uiteraard de eerste échte klassieker van dit wielerseizoen op zijn/haar naam schrijven. Wordt het wederom een sprint met een klein groepje, of kan er dit jaar toch eens iemand – à la Wout Van Aert – solo in Ossendrecht binnenrijden ? Wie heeft er heel de winter weer geen kloten gedaan ? Rijden de zwift-mannen de eerste bocht gewoon rechtdoor en belanden ze in de diepe beek ? Hebben de loopkilometers van Wouter en Niels voor té veel spiermassa gezorgd, waardoor ze zullen moeten passen als BartVL zijn duivels ontbindt op de laatste helling ?

Met welke fiets zal Fille aan de start staan, nu hij eindelijk zijn hart verloren heeft aan de MTB ? En wat gezegd van de jeugd… als Ollie en Pelle het op een akkoordje gooien, zouden zij wel eens op de verrassing kunnen spelen door met twee vroeg in de aanval te gaan. Bij de dames zal er ook dit seizoen weinig te doen zijn aan Caren, nu ze haar nieuwe fiets grondig heeft kunnen verkennen tijdens haar stage in het zonnige Spanje. Alhoewel Mischa dit jaar toch ook wel duidelijk de ambitie heeft om mee te spelen in de finale… Het  wordt weer een zeer boeiende openingsrit, want één ding is zeker: “the masked bikers” worden onvermijdelijk ontmaskerd, de maskers vallen af! Voor de verliezers is er achteraf nog een herkansing tijdens den après in Monida…

Zondag 23 mei 2021, klokslag 9u. Een ongezien grote groep Lukebikers tekent present voor de eerste
échte rit van het nieuwe seizoen. Dagen, weken en maanden trainde de Lukebikers individueel of in
corona-toegestane groepjes zich in het zweet voor ons geliefkoosde rondje, de Oesterdam. Schuilde
er onder de helmen en achter de fietsbrillen alleen maar tevredenheid of startte enkele namen toch
met spanning en onzekerheid voor wat komen moest… de finale! Vooraf werd in de media de druk
opgevoerd en complimenten slingerde over en weer. Arvid schuwde het psychologisch spelletje niet
door zijn lijst met favorieten naar voor te schuiven en plaatste zich zo maar al te graag in de
schaduw. Was dit zand in de ogen van de tegenstander of zat hij met vraagtekens? Zijn Strava-
waardes logen er nochtans niet om.

Alleen maar lachende gezichten op het Heicross-plein dus. Iedereen was duidelijk blij stappen te
zetten richting het ‘normale’ fietsseizoen. Nieuwe gezichten werden lachend onthaald en zo
vertrokken we richting de ster om de Verbindingsweg op te draaien. Daar bleek dat niet alleen het
blauw-zwart legioen van de Heicross het idee had om in groep te vertrekken. Al snel nestelde zich
een groep van +- 200 renners zich in het wiel van de Lukebikers. Draaiend tussen de velden tot Hoek
waar elke club zijn eigen weg ging.
Aan een blauwgekleurd tempo reden we bijpratend en lachend richting brasserie De Berk om zo
langs de Kragge te rijden op onze route naar Tholen. Daar zag Stijn zijn moment, zette zich op kop om
als eerste de spoorweg over te rijden. Een echte Boasson Hagen move maar echter niet zonder
gevolgen. De eerste lekke band van het seizoen was een feit, niet onlogisch natuurlijk. Als je van 4
naar 25 gaat, vergroot samen met het plezier ook de kans op materiaalpech. Gelukkig hadden onze
Lukebiker1 en de Spaakmaker voor de zon gezorgd, zo nam iedereen rustig de tijd om iets te eten en
te drinken en indien nodig een laagje extra uit of aan te doen.

Nieuwe band werd gestoken en het peloton werd gereorganiseerd om richting Tholen te rijden waar
verderop de Oesterdam op ons lag te wachten. Draaiend en kerend tussen de velden en klimmend
naar de top van de brug voor Tholen werd het al snel duidelijk dat de wind zijn duit in het zakje zou
doen eens we over de dam zouden rijden. De vrees werd werkelijkheid, waaiertijd!
Opofferingen werden gemaakt om ieders zijn beurt rechts van de weg te rijden. Helaas waren we te
talrijk aanwezig om in 1 waaier te rijden waardoor er al snel 4-5 waaiers ontstonden waar de sterke
mannen het voortouw moesten nemen. Lange tijd werd er rekening gehouden met elkaar, toch
stond de deur achteraan volledig open. Ieders voor zich en als echte knechten werd er naar elkaar
omgekeken om zo terug te komen of eventueel een waaier te vormen op het eigen tempo. Per trap
die gedaan werd kwamen de windmolens aan het einde van de dam dichterbij. Knap gedaan Lukes!
Aangekomen aan de windmolens werd de schade opgemeten. Deze leek goed mee te vallen
waardoor we snel weer vaart konden maken naar het volgende segment binnen onze rit, de finale.
Iedereen deed zijn best de juiste positie te zoeken in het peloton en de hartslag terug omlaag te
krijgen, enkel zo kon men het openingsweekend goed doorkomen. Onder beukend tempo van Wees
werd er vaartgemaakt richt de Anna Mariaweg waar het startschot gegeven zou worden.
Waar de helft van het peloton nog dacht rustig op te schuiven tijdens de eerste meters van het
peloton, dachten er enkele sterke mannen anders over. Na nog geen 200m gereden te hebben
slaagde Wees, Jeroen en Arvid er in een eerste kloof te vormen met de rest van het peloton. Meteen
lag alles open en werden er verschillende groepjes gevormd. Nicolas slaagde erin naar de drie
koplopers te rijden met nog 5 andere renners in het wiel waaronder Caren en Bart die hun debuut
maakten. Al snel werd duidelijk dat tussen deze 8 renners de latere winnaar zou zitten. Niet veel later

zag Hans S. zijn kans om te gaan, was hij overmoedig of beschikte hij vandaag over een stel
superbenen? Duidelijk was dat niemand in deze vroege vlucht durfde mee te gaan en de kat uit de
boom bleef kijken. Stoomtrein Wees zorgde er in zijn eentje voor dat de koploper steeds voor het
grijpen lag en niet veel later was de hergroepering een feit. De koplopers reden richting de brug, ook
hier wou niemand zijn kaarten al op tafel gooien. Achteraf verklaarde de latere winnaar dat hij schrik
had voor Caren, die ijzersterk meedraaide in de kopgroep.
Boven aan de brug zag Thibault zijn kans te versnellen, hield hij het wél uit tot aan de streep? Helaas
verloor zijn aanval kracht door een tegenliggende auto en een grote groep fietsers waardoor, weeral,
Wees de groep terug bij elkaar bracht. Gingen de koplopers sprinten om de zege of zou een late
uitval nog voor de winnaar zorgen. Tempo werd opgedreven en posities werden ingenomen. Net op
dat moment had Arvid al zijn zand gestrooid en geen reden meer om verstoppertje te spelen. Een
simpele versnelling scheurde het podium af van de rest van de top 10. Enkel Jeroen en een
ijzersterke Wees konden volgen en gingen de laatste meters in. Daar bleek Arvid de snelste van de
drie te zijn en nadat Jeroen genoeg gegeten had uit Wees zijn bord pakte hij het zilver. Wees, die zich
niets te verwijten heeft, moest tevreden zijn met brons. Het eerste podium van het jaar tovert
meteen drie prachtige namen naar voor. Bart en Caren reden zich bij hun debuut steevast in de top
10 en zijn zeker namen om in de toekomst in het oog te houden. Aan de andere renners van het
peloton, niet getreurd. Remco zal de Giro ook niet winnen bij zijn eerste deelname…

Nog nooit zag het gemeentebord van Woensdrecht er zo mooi uit om te hergroeperen en op adem
te komen. Eenmaal terug voltallig werd er rustig verder gereden richt de Monida. Daar aangekomen
bleek Leo zijn positie op het terras al veroverd te hebben en konden de grootste verhalen boven
gehaald worden over een geweldige ochtend.
Onder een stralende zon en met de nodige hersteldrank werd er al uitgekeken naar volgende zondag.
9u zelfde plaats, zelfde rit. Hopelijk tot dan!

Het was aangekondigd als een groot feest en de Lukebikers hielden woord! Heicross 2020 werd een écht familie cyclocross spektakel met activiteiten voor jong en oud op alle niveaus. Naast het sportieve, met maar liefst 9 reeksen en 480 deelnemers, was het ook in het crossdorp aangenaam vertoeven. Het hoogtepunt van Heicross was opnieuw de kleuters- en kidscross, “het is echt geweldig om zien hoe zelfs de allerkleinsten hier genieten op hun loopfietske”; aldus Pim Kalhöfer. De 7^de Ereprijs Luc Vanwesenbeeck was eveneens de moeite! Prachtig om zien hoeveel mensen Luc, na meer dan 6 jaar, nog steeds een warm hart toe dragen. Een licht geëmotioneerde Leo Meyvis vertelt: “Het is onvoorstelbaar mooi! Een parcours vlakbij de rustplaats van Lukebiker#01 en we rijden zelfs rond de kerk waar zijn begrafenis destijds plaatsvond”. De bezoekers konden letterlijk en figuurlijk smullen van hamburgers, pannenkoeken,… en spectaculaire  valpartijen door de zandbak. Terwijl de allerkleinsten zich lieten schminken of hun haar lieten pimpen met gekke kapsels, kon papa- of mamalief  genieten van de deelnemers op het zeer uitdagende parcours. Vanop het plein had je immers een geweldig zicht op de omloop.

Hoewel er bij Heicross alleen maar winnaars zijn – aangezien deelnemen belangrijker is – zijn er toch vijf namen die we graag vermelden. Belgisch kampioen Gunther Boons kroonde zich tot winnaar bij onze allereerste G-cross. Gert Van Everbroek won na een pittige race de 7^de Ereprijs Luc Vanwesenbeeck en daar was hij maar al te blij mee. Vanaf dit jaar was er immers een wisselbeker, gemaakt door knutselaar Sven De Bock. “Na mijn deelname aan De Hel van Kasterlee was ik nog maar met één doel bezig en daar ben ik nu in geslaagd!”, juicht een fiere Gert vanop het podium. Bij de dames hield pech bij de loting Kristien Nelen van een derde opeenvolgende overwinning. Het was dit jaar een beresterke Katrien Vermeiren die het hoogste eremetaal rond de nek kreeg. Bij de eerste Grote Prijs BMW-Meeusen werd het zoals verwacht geen al te spannende strijd voor de winst. Joeri Lambrechts pakte oververdiend zijn tweede overwinning op rij en mag zich volgend jaar mister Heicross noemen bij een drie op drie.

Ook financieel was Heicross weer een voltreffer. Dankzij een prima samenwerking met de Tria’s tegen Kanker kunnen we €3500 wegschenken aan Kom op tegen Kanker. De meeste centjes komen echter binnen door onze sponsors. Zij zorgen ervoor dat wij Heicross hebben kunnen laten uitgroeien tot een fantastische familiedag. Theuns en Zn, Vastgoed Mertens, Tripel Karmeliet (brouwerij Bosteels) en BMW-Meeusen, ook langs deze weg nog eens een welgemeende danku !

Stilstaan is achteruitgaan. Dankzij onze evaluatie-enquête op sociale media weten we ook de pijnpunten waar we volgend jaar aan willen werken. De twee zaken die hier nadrukkelijk naar voor komen zijn de koude en de té grote reeksen met bijgevolg chaotische start. Dit zijn geen onoverkomelijke problemen, dus hier gaan we zeker iets aan doen. Uiteraard blijven onze mogelijkheden qua parcours wel beperkt aangezien we pal in de dorpskern zitten, maar dit is tevens een sterkte van Heicross. Alle pro’s en contra’s goed afwegen zal dus heel belangrijk worden. Aangezien de gemeente begonnen is met werkzaamheden aan de omgeving rond het Heidestatieplein, zullen we pas deze zomer kunnen bekijken wat de mogelijkheden zijn voor Heicross op zaterdag 23 januari 2021. In ieder geval zal editie 4 een hele gedaanteverwisseling ondergaan qua parcours. Wij kijken er al naar uit, hopelijk jullie ook!

25/01/2020 – Heicross