Leo Meyvis

Hoe het allemaal begon (wat betreft de sportieve carrière natuurlijk)

Op mijn twaalfde kreeg ik een koersfiets voor mijn communie, en dan is het allemaal  begonnen. Op woensdagnamiddag meerijden met de jeugdrenners van “smet & van diest”. In het begin na de zesde bocht eraf gereden. Dan maar veel tochtjes richting de brug van Rilland Bath. En dan weer proberen, en jawel, dan kon ik zeker al 20 bochten volgen :-).

Daarna gestart op mijn 17de met MTB: een mountainbike gekocht met centjes van mijn vakantiewerk. Bij een bekende fietswinkel uit Kalmthout :-):-).  En die reden mooie touren door de heide en de bossen van Huybergen. En wie reed daar ook mee in de ploegske van den Aerts, jawel, Luc, mijn eerste kennismaking met Luc.

Zodra ik op mijn 18 over een auto beschikte, lag de weg naar de bergen open.

Eerst de Ardennen, een paar jaar later volgden vakanties in de buurt van Grenoble.

En zo ging het steeds verder, de Marmotte, de Grand Ballon, de Ventoux, en de laatste jaren een meerdaagse, de Ardéchoise. Vier dagen, een kleine 600km en 11.000 hoogtemeters. Om dit allemaal te kunnen doen, werden heuse trainingskampen op Lanzarote gedaan in januari en februari (Club Lazanta voor de kenners). Wat korter bij, in maart, de bergen van Andalucia, in de buurt van Ronda, steeds voor een week à 11dagen. Feest was het.

In 2010 gestart als hulptrainer bij de mtbschool, en wie kwam ik daar terug tegen, ja hoor Luc. We deelden dezelfde passie voor het fietsen en het sleutelen aan de fiets, ook race en mtb was niet meer voldoende. Er was ook tijdrijden, met de aangepaste fiets en wielen natuurlijk.

Alles werd in het werk gesteld om met zo weinig mogelijk inspanning zoveel mogelijk output te hebben. Alles wat er rondging in het profpeloton en testen die gebeurden, werden gelezen en ontleed, het samenstellen van trainingen en schema’s waren een tweede natuur geworden.

Ook de vele uren samen op de fiets waren genieten. Tot die ene dag, pfff. Ik zat immers in het wiel van Luc tijdens zijn finale laatste trap tijdens een rit met de Heidestoempers op donderdag 5 september 2013.

Het heeft zeker een jaar geduurd vooraleer het fietsen weer een beetje leuk was.  Nu zit ik het laatste jaar een beetje in een sukkelstraatje met rug en heup. Misschien op die 35 jaren van sporten iets “te” veel getraind, maar het was zo leuk. Het is steeds genieten van wat een beetje getrainde persoon kan. Met weinig moeite inspanningen doen die voor niet-getrainde personen soms bovenmenselijk lijken :-):-)

 

Palmares

• Kan iets korter :-):-) geen

 

Ambitie 

Vroeger, tot mijn 30: zo snel mogelijk

Tussen 30 en 40 jaar: zo efficiënt mogelijk

Vanaf 45 jaar: al blij om zonder veel rug- en heupproblemen te kunnen genieten van al die mooie tochten :-):-)

 

Leukste wedstrijd

Zonder twijfel Ardéchoise! Dat evenement is niet op tijd; de 4 dagen uitrijden en genieten is de wedstrijd :-).

 

Beste onderdeel 

Vroeger kort en krachtig.

Nu lang en traag :-).

 

Bijgeloof?

Zoals elke coureur “van alles “